Ostrvo Sveti Marko

Ostrvo Sveti Marko najveće je ostrvo u Bokokotorskom zalivu (površina mu je 34 ha). Do njega se dolazi sa gradske rive Pine morskim putem, za dvadesetak minuta.
I ovo ostrvo ima burnu istoriju i teško provjerljive, no uvjerljive legende. U vrijeme Nemanjića ovo ostrvo zvalo se Sveti Gavrilo, jer se na njemu nalazio manastir Sveti Gavrilo, a naziv Stradioti dobija u doba Mlečana, jer je na njemu bio logor mletačkih vojnika grčkog porijekla (stradiotes, na grčkom „vojnik”).

Legenda kaže da su zbog vanredne prirodne ljepote ovo mjesto grčki bogovi izabrali za odmor najboljih vojnika. Uslov je bio da vojnici tada ne ratuju, nego odmaraju. Sadili su masline i tražili oprost za grijehove počinjene u bojevima, ali to nije potrajalo dugo; ubrzo su prekršili pravila i opet se uputili u ratne pohode. Bogovi su se tada na njih razljutili i u bijesu poslali strašnu buru koja je uništila sve na ostrvu; vojnici su nastradali, a samo su masline ostale. Je li ovo sveto drvo svjedok legende ili je ostrvo za njega najbolji dom? Vjerujmo u ono što želimo…

Jedno je sigurno: ostrvo što miriše na čemprese idealno je za turističku valorizaciju pod uslovom da se priroda na njemu sačuva u cijelosti.
Svojevremeno je tu bilo luksuzno ljetovalište – rizort San Marco u vlasništvu francuske kompanije Club Méditerranée iz Pariza: od 1962. do 1991. godine. Tada se na ostrvu koje je bilo rizort zatvorenog tipa nalazilo 300 (tri stotine) egzotičnih polinezijskih kućica od trstike, čiji se ostaci i danas nalaze na njemu.
Ostrvo je danas pusto, ali se može uživati u pogledu na prirodu nalik prašumi, kupati se na plaži i u uvalama.